Patrick Wokmeni (° 3 maart 1985, Douala, Kameroen) leeft en werkt sinds 2012 in Gent.
Sinds 2006 heb ik mij als autodidact volledig toegelegd op fotografie als medium. Deze spontane passie voor het beeld heeft zijn oorsprong in mijn omgang met vele beeldende kunstenaars die de buurt van mijn jeugd frequenteerden, de wijk New-Bell in Douala. Ik dwaalde in de steegjes van mijn geboortestad en andere stedelijke omgevingen op zoek naar beelden. Mijn fascinatie ging voornamelijk uit naar obscure plaatsen en nachtclubs, de achterkant of ondergrond van de samenleving.
Mijn (fotografische) werk is een weerspiegeling van mijn betrokkenheid bij de eenvoudige momenten van het leven, maar expliciteert ook de harde realiteit van onze samenleving. Ik benader de jongeren van de buurt met een affectieve blik. Doorheen mijn fotografische beelden tracht ik hun dagelijks leven van opstand, van illusoire dromen en vaak van lusteloosheid te vangen.
Ik ben beginnen fotograferen omwille van mijn fascinatie voor de populaire wijk New-Bell in Douala. Mijn aanpak is rauw en onvoorbereid. Ik loop ‘s nachts rond en participeer in de nachtelijke ambiance. De thema’s die ik bespeel evoceren het feesten, de angst en de prostitutie. Uit mijn fotografische werk spreekt een gevoel van medeplichtigheid tussen de onderwerpen en mijn objectief. De personages kijken me direct aan. Er is geen filter tussen hen en mij. Ik interageer graag met degenen die algemeen bekend staan als nachtuilen. En net als de ruwheid van de scènes die ik capteer, worden mijn foto’s vaak niet gecomponeerd, gekaderd of uitgebalanceerd. Onscherpte is onderdeel van de esthetiek.
In 2012 werd ik op basis van mijn portfolio en prille parcours van tentoonstellingen in Kameroen, maar ook enkele participaties in projecten in Parijs, Arles, Berlijn, Madrid en Brussel, toegelaten in het HISK, Hoger Instituut voor Schone Kunsten te Gent, en behaalde er het Laureaatschap in 2013 met de Laureatententoonstelling ‘Portrait of the Artist. Works and References’ gecureerd door Katerina Gregos.
Sinds mijn residentie in het HISK heb ik een officiële verblijfsvergunning voor België (in 2016 verlengd tot 2021).
Ik woon en werk te Gent.
Tijdens en na het HISK heeft mijn werk een grotere conceptuele substantie gekregen. Ik zie mezelf niet als documentair of reportage fotograaf maar eerder als een beeldend kunstenaar die werkt met het medium fotografie. Zo zijn de reeksen die ik heb gemaakt in de prostitutiebuurten van zowel Douala (‘Les Belles de New-Bell’), Makutano (R.D. Congo) als in de Brusselse Noordwijk niet zozeer een sociologische studie, dan wel een onderzoek naar zichtbaarheid, exhibitionisme en de mogelijkheden en limieten van beeldvorming. Op het conceptuele niveau heeft mijn werk meer te maken met de toeschouwer (hij of zij die kijkt en interpreteert) dan met de maker (als interface) of het afgebeelde dat vaak verschijnt in ofwel zeer expliciete beelden, dan weer abstracties. Een goed voorbeeld daarvan is de foto ‘Bruxelles Nord – L’origine du monde’, een beeld van een wand in een hoerenkot met tussen de pin-ups uit Playboy en andere seksmagazines ook een reproductie van Courbet’s beroemde schilderij. Dit werk geneert meer ideeën over beeldcultuur dan dat het een moralistische aanklacht is over de toestanden waarin prostituees moeten werken.
Ik zou mijn werk het liefst omschrijven als ethisch a-moreel, maar wel met een politieke dimensie en specifieke esthetische strategie.
Dit is zowel duidelijk in de reeks foto’s van Afrikaanse vluchtelingen die in Marokko soms maanden en jaren wachten op een overtocht naar Europa (Purgatoire, 2013), als in het werk dat ik voor MuZee maakte: het manipuleren, herfotograferen en hercontextualiseren van onschatbare bruiklenen uit het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika.